Liefde van de wolf

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is.......

23 augustus 2020, Steenwijk

Hallo Yeme,

Door Covid-19 zijn het gekke tijden. Wat voorheen normaal was is nu uitzonderlijk en andersom. In 2018, ver voor deze toestand, heb ik al eens stukje geschreven over mijn buurvrouw. Waarom zij voor mij de held van de straat is.
Nu, in deze tijden van afzondering en uitzondering, is zij nog belangrijker dan ze al was. Al denk ik niet dat ze dit doorheeft. Daarom deel ik het graag nog eens.

Levensgenieters
Al meer dan 20 jaar woon ik tegenover haar. De eerste 18 samen met haar man. Levensgenieters pur sang en zij geniet nu voor twee. Een luide rauwe Amsterdamse lach, een mening die niet onder de bank past, aandacht voor ieder die het nodig heeft en altijd helemaal zichzelf. Op de vrolijke momenten en ook op die waar het gemis de overhand krijgt.

Mijn huiskamer kijkt uit op haar tuin. Die is haar lust en haar leven. Een bloemenpracht en een vijver vol hitsige kikkers die de zomernacht bezingen. Haar tuinhekje grenst aan de straat recht tegenover mijn raam.
Ze heeft een hond, Teddy. Die rent enthousiast blaffend met iedere passant mee langs de heg helemaal tot aan het hekje. Het luidruchtige welkomstcomité. Want ieder die door onze straat loopt, met of zonder hond, stopt even bij dat hekje. Zij is er voor iedereen, altijd. Een praatje over het weer, de stad, het nieuws, persoonlijk verdriet of de hond. Haar tuinhek is een bushalte voor verbinding en contact.

Zie je mij?
Al van ver zie ik hoe de mensen die aan komen lopen al aan het begin van de straat hun pas versnellen en hun nek over de heg rekken om te kijken of ze er is. Om dan met een grote lach over te steken en een kwartier te ouwehoeren. Verkwikt en met lichte tred lopen ze daarna verder terwijl zij zich weer terugtrekt op haar plekje, de comfortabele stoel onder het afdak met haar hond naast zich op het matje. Totdat deze weer naar de heg rent en al blaffend de volgende verwelkomt.

Soms is ze er niet, en dat vind ik de mooiste momenten. Verscholen in mijn huis zie ik hoe iemand aan komt lopen, de pas versnelt, hals reikend over de heg tuurt en vol verwachting ter hoogte van het hekje komt. Eigenlijk weten ze het dan al. Het welkomstcomité was immers niet bij de heg en de stoel is leeg. De schouders zakken naar beneden, de blik keert terug naar de stoep en met iets minder lichte tred lopen ze verder.

Geen praatje vandaag. Geen verbinding.

Ik zie jou
Zou ze weten hoe belangrijk ze is voor onze buurt? Ik betwijfel het. En dus schreef ik op een kaart wat ik iedere dag zie, ook wat er gebeurt als ze er niet is. Hoe belangrijk ze is voor onze buurtgemeenschap en wat haar tuinhekje, onze bushalte, betekent. Die kaart stopte ik op een avond laat in haar brievenbus zodat ze 's morgens een cadeautje zou hebben bij haar ochtendkrant. Het was mijn kans om haar te schenken wat ze iedere dag zelf weg geeft. Gezien en gewaardeerd worden om wie je echt bent.

Die ochtend probeerde ik steels langs haar hekje te fietsen om mijn trein te halen. Ik was al laat. Ze stond er al nog voordat ik mijn oprit af was. Zelfs de hond lag nog op het matje. Het werd 2 treinen later en dat was ok. Soms is tijd nemen voor elkaar het meest kostbare wat je kan geven.

Hartelijke groet, Cindy

23-08-2020